Biały orzeł na czerwonej tarczy towarzyszył polskim władcom od początku istnienia państwa. Sam orzeł obecny był w tradycji pierwszych piastów, których jedna z pierwszych siedzib czyli Gniezno, nawiązywało do określenia orlego gniazda. Symbol białego orła widoczny był na znakach książąt w trakcie rozbicia dzielnicowego. W trakcie bitwy pod Grunwaldem, rycerstwo polskie skupione było, jak pisze kronikarz Jan Długosz pod wielką chorągwią na której był przedstawiony biały orzeł.
W XVII wieku chorągwie, zwłaszcza husarskie przedstawiały biało-czerwony krzyż kawalerski. Pierwotnie czerwona część sztandarów była odcienia karmazynu. Kolor ten pozyskiwano z larw czerwca polskiego. Zresztą odcienie czerwieni i bieli zmieniały się przez stulecia, podobnie jak układ kolorów na sztandarach i kształt orła. Za czasów Jagiellonów i Wazów barwami królewskim był sztandar złożony z trzech pasów: dwóch czerwonych (w dole i na górze) oraz oddzielającego je pasa białego, na których umieszczano czterodzielny herb na którym znajdowały się 2 orły koronne i 2 symbole Litwy czyli Pogoń. Na tarczy sercowej czyli środkowej znajdował się zaś rodowy herb panującego aktualnie władcy. W późniejszych latach nie było wcale przesądzone, że kolorami Polski będzie biel i czerwień. Co do bieli nie było żadnych wątpliwości, dlatego też powstał w 1705 roku Order Orła Białego. Powszechna była koncepcja by barwami narodowymi była biel, czerwień i granat lub szafir. Wszystko dlatego że w takich kolorach występował herb Litwy. Istniała ponadto tradycja ubioru rycerstwa w takie barwy, by wspomnieć choćby Piechotę Wybraniecką. W późniejszym czasie kolory takie miały mundury Kawalerii Narodowej oraz Szwoleżerów Gwardii Cesarskiej z czasów wojen napoleońskich. Kolorami zaś Konfederacji Barskiej była biel, czerwień i szafir. 3 maja 1792 roku w trakcie obchodów 1 rocznicy uchwalenia Konstytucji świętujący mieli na sobie szarfy biało-czerwone.
Po raz pierwszy kwestię symboli narodowych usankcjonowano w trakcie Powstania Listopadowego, kiedy to Uchwałą Sejmu Królestwa Polskiego z 7 lutego 1831 roku jako kolory flagi przyjęto biel i czerwień. Dwa dni później 9 II 1831 ten sam sejm wprowadził nowy wzór godła państwowego. Była nim czerwona dwupolowa tarcza, gdzie po prawej stronie znajdował się Orzeł Biały w koronie a po lewej znalazła się litewska Pogoń. Za czasów Powstania Styczniowego władze i Rząd Tymczasowy używały trójpodzielonej czerwonej tarczy herbowej, na której znazły się Orzeł, Pogoń i Michał Archanioł, symbol Rusi. Po odzyskaniu niepodległości nowowybrany sejm już 1 sierpnia 1919 roku zajął się sprawą barw narodowych i godła. Tak więc oficjalnym wizerunkiem godła był orzeł w koronie inspirowany orłem z czasów Stanisaława Augusta Poniatowskiego, zaś barwami kolor biały i czerwony w podłużnych pasach równoległych, z których górny jest biały a dolny czerwony, przy czym kolor czerwony był w odcieniu karmazynowym.
W 1927 roku Sejm podjął się kolejnej regulacji barw i godła. Orła wzoru 1919 zastąpił orzeł projektu Zygmunta Kamińskiego, w którym zamkniętą koronę z krzyżem zastąpiła korona otwarta. Czerwień na fladze zmieniła się karmazynu na cynober. Za czasów PRL-u kwestie barw i godła regulowały Ustawy z 1955 roku i z 1980 roku. W tych czasach orzeł nie posiadał korony. Po zmianach politycznych w 1989 roku Sejm podjął decyzję w lutym 1990 roku o przywróceniu orłowi herbowemu złotej korony. W 2004 roku wprowadzono nowe święto Dzień Flagi które przypada co rok na 2 maja. Dokonano też zmian dotyczących używania godła i flagi narodowej. Uregulowano prawo do wywieszania flag każdej osobie, która pragnie uczcić święta i uroczystości. 9 W maju 2012 roku dopisano do ustawy obowiązek umieszczania godła narodowego na strojach reprezentacji kraju sportowców.