Polskie tańce narodowe wywodzą się z rodzimych regionalnych tańców, które rozpowszechniły się na obszarze Polski i zostały uznane za przynależne całemu narodowi. Pierwsze wzmianki o nich zawarto w średniowiecznych dokumentach. I tak, krakowiak znany był już na dworze Władysława Jagiełły w XIV wieku, a w następnych stuleciach zdobył niezwykłą popularność wśród polskiej szlachty.

Znacznie później, bo na początku XX wieku wykształciły się narodowe formy kolejnych dwóch  tańców: oberka i blisko spokrewnionego z nim, lecz wolniejszego, kujawiaka, wywodzących się z ludowych tańców wiejskich o tych samych nazwach. Wszystkie pięć polskich tańców narodowych cieszyło się popularnością jako tańce towarzyskie aż do II wojny światowej. Tańczono je więc na balach, zabawach, zaś w szkołach uczyła się ich młodzież. Niestety, II wojna światowa i czasy powojenne położyły wszystkiemu kres.