Broń pancerna,
początków broni pancernej jako osobnego rodzaju wojsk w odrodzonej Rzeczypospolitej należy szukać w Błękitnej Armii genarała Józefa Hallera tworzonej we Francji. Z inicjatywy Marszałka Ferdynanda Focha w jej ramach powstał 1 Pułk Czołgów, złożony ze 120 załóg doskonałych francuskich czołgów Renault FT-17. Odegrały one nieocenioną rolę w wojnie o granicę odrodzonej Polski a zwłaszcza w wojnie Polsko-Bolszewickiej. W skład szeroko rozumianych wojsk pancernych armii polskiej weszły tworzone na miejscu samochody panerne oraz pociągi pancerne, które odegrały dużą rolę w czasie powstań wielkopolskiego i śląskich. Szczególną rolę w tym czasie odegrał samochód pancerny FT-B inżyniera Tadeusza Tańskiego, powstały w Centralnych Warsztatach Samochodowych w Warszawie na bazie Forda T.

W okresie międzywojennym wojska pancerne traktowane były po macoszemu. Uważana za broń techniczą podporządkowana była początkowo Departamentowi Technicznemu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Formacje czołgowe łączone były z piechotą, samochodowe z kawalerią a pociągi pancerne artylerii. Dopiero w 1930 roku połączył formacje samochodów, pociągów i czołgów w nowy pancerny rodzaj wojsk. W 1937 roku zaczęto przekształcać formacje konne w oddziały kawalerii zmotoryzowanej. Ten proces przebiegł pomyślnie w przypadku kultowej 10 Brygady Kawalerii. Jednostka ta pod dowódstwem pułkownika Stanisława Maczka powstała z połączenia 24 Pułku Ułanów i10 Pułku Strzelców Konnych a wyposażona w motocykle Sokół 1000, działa, tankietki TKS I czołgi lekkie Brytyjskie Vickers E i polskie 7TP. Jednostka ta po przejściu szlaku bojowego wojny obronnej 1939 roku jako jedyna formacja polska przedostała się na Węgry w zwartym szyku. Była też zalążkiem 1 Dywizji Pancernej sformowanej już na Wyspach Brytyjskich. W czerwcu 1939 roku zapadła też decyzja o stworzeniu drugiej dużej formacji pancernej w armii polskiej – Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej pod dowództwem pułkownika Stefana Roweckiego. Do jej tradycji nawiązywała 2 Brygada Pancerna przy 2 Korpusie Polskim generała Władysława Andersa. W kampani wrześniowej w każdej z wydzielonych Armii istniały małe formacje pancerne pełniące funkcje rozpoznawcze. Dalekie to było od założeń odnoszących się do broni pancernej zawartych w słynnym traktacie Achtung – Panzer! Henza Guderiana. Rozproszone jednostki nie stanowiły zwartej pięści pancernej, która stanowiła o początkowych sukcesach wojsk III Rzeszy w II wojnie światowej.

Polskie jednostki pancerne w ramach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie wzięły rewanż na Niemcach we Włoszech, Francji, Belgi i Holandii. 2 Brygada Pancerna złożona ze zmechanizowanego Pułku Ułanów Karpackich i 4 Pułku Pancernego Skorpion walnie przyczyniała się do sukcesów w kampani włoskiej, w bitwach o Monte Cassino, Bolonię i Asconę. 1 Dywizja Pancerna zwana carnymi diabłami , która przewyższała liczebnością całą polską broń pancerną użytą w kampani wrześniowej przeszła do legendy za sprawą bitew pod Falaise i Mont Ormel a także dzięki zdobyciu Bredy i Moerdijk. W okresie PRL-u i przynależności do Układu Warszawskiego Wojska Pancerne używały maszyn produkcji Radzieckiej. Były to przede wszystki czołgi T-34, T-54, T-72. W ramach Nato Polska korzysta w czołgów Leopard A4.