Szabla Husarska

Szabla husarska to współczesna nazwa szabli bojowej, stanowiącej wyposażenie polskiej ciężkiej jazdy od połowy XVII do końca XVIII wieku. Dawniej zwana szablą czarną lub pałaszem pochyłym. Przez znawców oręża zwana królową polskiej szabli. Poprzez połączenie najlepszych wzorów szabel orientalnych i zachodnich uzyskała niebywałą funkcjonalność oraz bojową skuteczność, przez co bywa uznawana za jedną z najdoskonalszych kawaleryjskich szabli Europy. Charakteryzowała się lekką krzywizną głowni, ozdobną, zamkniętą lub półzamkniętą rękojeścią, oraz mocowanym po jej wewnętrznej stronie paluchem. Zastosowanie palucha podnosiło funkcjonalność tej broni, pozwalając na zadawanie szybkich cięć. Obosieczne, wydatne pióro umożliwiało stosowanie skutecznych pchnięć. Szabla husarska nieoficjalnie uznawana jest za pierwszą szablę regulaminowąw armii polskiej, gdyż mimo ewolucji i istnienia wielu jej odmian zachowywała ona pewne cechy stałe, zaś podobny rodzaj broni nie był wykorzystywany w innych armiach ówczesnej Europy.